Hallo!
Ik ben Dex. Eigenlijk heet ik Dexter maar blijkbaar vinden Aaron en Wendy dat te lang.
Ik ben trouwens de hond van Wendy. Nou ja, eigenlijk van Aaron in de eerste plaats want die wilde graag een hond. Wendy moest er over nadenken maar ze zei toen ze mij zag dat ze voor me gevallen is.
Wat ik dan wel weer grappig vind, is dat ze dat daarna ook heel veel ging doen. Vallen met mij, voor mij, naast mij, achter mij. Ik vertel het wel even want ze is er nu toch niet.
We gingen wandelen en ze is nogal snel afgeleid. Ze dacht een zwijn te zien en terwijl ze keek, stapte ze over een boomstam. Er zat een uitstekende tak aan de andere kant en die boorde zich een beetje in haar kuit. Die was heel blauw en bloed enzo. Nou ja, daar bleef het dus niet bij.
Ze piept trouwens niet. Doe ik ook nauwelijks. Dat hebben we dan gemeen.
Ze moest lachen en dat vond ik dan wel een beetje stom. Ik vind jullie mensen sowieso soms een beetje gek. Nou ja, vaak.
Een paar dagen later gingen we weer het bos in (vind ik echt zoooooo leuk!) en toen regende het keihard. Dat vindt Wendy totaal niet erg trouwens. Ik wel. Maar goed.
Ze ging ineens achter mij OP een boomstam staan! Ik zag het maar kon niets meer doen. Ze gleed uit en Aaron hoorde een hele harde klap. Ze lag op haar rug op de grond. Ging ze weer lachen.
We gaan naar de derde keer en dan zal ik even stoppen want ik denk dat de mail te lang wordt anders.
Het was ‘s avonds en dan zijn er veel wilde dieren in het bos. Daar ben ik voor gemaakt. Ik heb echt een goed jachtinstinct. Wendy weet precies wanneer ik wild ruik. Ik luister ook naar haar want ze vindt het niet zo’n goed idee als ik zonder overleg erop af ren.
Nu verwarde ze me toch echt. Ze ging met me mee rennen. Dus ik nog harder rennen. Ze wilde weten wat ik rook. Vond ze leuk.
Wij dus rennen samen. Zit er blijkbaar een wortel in de grond. Dat heb je soms in het bos. Blijft haar voet erachter haken. En toen lanceerde ze zichzelf. Ze vloog door de lucht maar ik zag het echt niet, ik hoorde het achteraf. Ik was namelijk inmiddels zo gefixeerd op dat reetje in de verte dat ik door rende.
De riem floepte uit Wendy’s hand. YEEEEEAH! Daar ging ik!
Wendy zei later dat ze keihard viel in de blubber (hihi) maar niets voelde. Iets met adrenaline ofzo.
Ze was bang dat ik niet terug zou komen. Ik hoorde ze heus wel roepen maar ik deed waar ik voor gemaakt ben: JAGEEEEUH!
Toen ik terugkwam had ze hele rode wangen. Ze was bang om me kwijt te raken terwijl ze eerst geen hond wilde! Grappig hè?
En toen bleek dat ze toch wel wat gekneusd had enzo. En weer lachen. Suf. Maar goed.
Dat wilde ik even delen en natuurlijk haar nieuwste podcast over irritante mensen enzo.
O en ook een goed weekend. Ik ga lekker veel wandelen!
Doei!
Dex(ter)