Hallo meneer of mevrouw die dit leest!

Ik ben het, Dex. Ik weet niet of je mij nog kent. Ik ben de hond van Aaron en Wendy. Een poos geleden mailde ik jullie nadat ik was aangevallen door twee Rottweilers van een paar huizen verderop. Nou ja, het waren er eigenlijk drie. Er was nog een vrouwtjes-Rottweiler bij maar die was het minst fanatiek om mij te bijten.

Veel van jullie vragen nog steeds hoe het met mij gaat. Dat vind ik heel lief. Dank jullie wel. Ik zoek even een hartje. Wacht even. O hier is ie: ? Daarom mail ik jullie ook, dan kan ik het zelf vertellen.

Aaron, mijn baasje en ook mijn held, is op mij gaan liggen en heeft de rotties bij mij weggeduwd. Hij kreeg gelukkig hulp van mensen die langsreden met hun auto en gingen toeteren om de rotties af te leiden. Eén meneer, ik vind dat die ook een held is, stapte uit de auto en ging helpen om de rotties weer achter het hek te krijgen.

Aaron zei toen dat hij bang was dat ik het niet zou hebben overleefd als het niet gelukt was de rotties van me af te krijgen.

Wacht, ik laat even een foto van Aaron en mij zien:

Ik kon een paar dagen niet kwispelen want mijn staart deed zo’n zeer! Ik had veel bijtplekken maar gelukkig zie je nauwelijks littekens.

Dus het gaat weer goed met mij, al een tijdje hoor, gelukkig.

Aaron en Wendy hebben een mevrouw ingehuurd, jullie noemen dat een ‘gedragstherapeut voor honden’ en die ging leren hoe Aaron en Wendy mij weer rustig konden krijgen als we langs het erf van de rotties zouden lopen. Want ze gingen mij elke keer uitdagen. Vond ik niet zo leuk.

In het begin kon je mij echt niet trainen met snoepjes. Ik had geen interesse. Maar Wendy heeft het toch voor elkaar gekregen mij te verleiden. Daardoor heeft ze mij geholpen om zonder stress langs het erf van de rotties te lopen, zelfs als ze keihard blaffen! Dan zei Wendy: ‘Goed zo!’ Dan wist ik dat ik netjes moest gaan zitten, haar aan moest kijken en dan kreeg ik een heerlijk snoepje.

Ik ga jullie nu iets naars vertellen.

Er zijn geen rotties meer. Dat vind ik heel jammer hoe gek het ook klinkt want van mij hoefden ze niet dood. Maar dat zijn ze dus wel.

Ze zijn vorige week ontsnapt uit hun tuin naar de buren. Die hadden twee Shetlanders, hele lieve paardjes. Ik knuffelde altijd met ze door mijn neus tegen hun neusjes te duwen. Ik vond ze heel lief. Maar de rotties niet.

De rotties hebben de paardjes aangevallen. Die hebben het niet overleefd. Wendy was daar helemaal ‘van slag van’, zoals jullie dat noemen. En toen ze hoorde dat de rotties te gevaarlijk waren voor andere dieren maar ook mensen en daarom ingeslapen moesten worden, was ze ook van slag. Heel erg.

Maar goed. Ik wilde jullie dat even vertellen omdat jullie altijd naar mij vragen. Het is geen leuk verhaal. Er zijn wel leuke verhalen hoor. En ook verhalen waar je echt wat van kunt leren. Die boeken vind je allemaal op Wendy’s favoriete boekenlijst.

Die leest echt heel veel! Sjee! Ze heeft gewoon twee e-readers! En een boekenkast waar mijn poezen-zusje Luna altijd in klimt. Dat kan nu niet meer want Wendy heeft de ladder weggehaald omdat ze bang is dat Luna uit de kast ‘flikkert’ zoals ze dat noemt. Een beetje gek woord vind ik dat. Jij vast ook.

Nou, dat was het.

Als jullie vakantie hebben of nog krijgen, dan wens ik jou samen met Blue, mijn katerbroertje en Luna heel veel plezier. Ik hoop echt dat jullie tot rust komen want volgens mij hebben jullie mensen best wel veel stress. En anders kun je altijd nog die boeken lezen, he?

Doei!

Groetjes van Dex(ter)